Stal nierdzewna 904L 1.4539

Standardowe procesy spawania dla tego gatunku stali to:

• Spawanie TIG
• Drut lity do spawania MAG
• Spawanie łukowe (E)
• Spawanie laserowe fasoli
• Spawanie łukiem krytym (SAW)

Przy wyborze spoiwa należy również wziąć pod uwagę naprężenia korozyjne. Ze względu na odlewniczą strukturę metalu spoiny może być konieczne zastosowanie wyższego stopowego metalu spoiwa. W przypadku tej stali wstępne podgrzewanie nie jest konieczne. Obróbka cieplna po spawaniu zwykle nie jest zwyczajna. Stale austenityczne mają tylko 30% przewodności cieplnej stali niestopowych. Ich temperatura topnienia jest niższa niż stali niestopowej, dlatego stale austenityczne muszą być spawane przy mniejszym dopływie ciepła niż stale niestopowe. Aby uniknąć przegrzania lub przepalenia cieńszych blach, należy zastosować większą prędkość spawania. Miedziane płytki podporowe w celu szybszego odprowadzania ciepła są funkcjonalne, natomiast aby uniknąć pęknięć w metalu lutowniczym, nie wolno powierzchniowo wtapiać miedzianej płytki wsporczej. Stal ta ma znacznie wyższy współczynnik rozszerzalności cieplnej niż stal niestopowa. W związku z gorszą przewodnością cieplną należy spodziewać się większych odkształceń. Podczas spawania 1.4539 należy szczególnie przestrzegać wszystkich procedur, które zapobiegają tym odkształceniom (np. spawanie w sekwencji cofania, spawanie naprzemiennie po przeciwnych stronach spoiną czołową w kształcie podwójnego V, przydzielenie dwóch spawaczy, gdy elementy są odpowiednio duże). W przypadku produktów o grubości powyżej 12 mm należy preferować spoinę doczołową o podwójnym kształcie litery V zamiast spoiny doczołowej o pojedynczym kształcie litery V. Kąt zawarty powinien wynosić 60° - 70°, przy spawaniu MIG wystarczy około 50°. Należy unikać gromadzenia się spawów. Spoiny sczepne należy wykonywać w stosunkowo mniejszych odległościach od siebie (znacznie mniejszych niż w przypadku stali niestopowych), aby zapobiec silnym odkształceniom, kurczeniu się lub łuszczeniu spoin sczepnych. Kleszcze należy następnie oszlifować lub przynajmniej oczyścić z pęknięć kraterowych. 1.4539 w związku z austenitycznym metalem spoiny i zbyt dużym doprowadzeniem ciepła istnieje skłonność do powstawania pęknięć cieplnych. Uzależnienie od pęknięć cieplnych można ograniczyć, jeżeli metal spoiny charakteryzuje się niższą zawartością ferrytu (ferryt delta). Zawartość ferrytu do 10% ma korzystny wpływ i ogólnie nie wpływa na odporność na korozję. Należy zespawać jak najcieńszą warstwę (technika ściegu podłużnego), ponieważ większa prędkość chłodzenia zmniejsza skłonność do pęknięć gorących. Należy dążyć do szybkiego chłodzenia, najlepiej również podczas spawania, aby uniknąć podatności na korozję międzykrystaliczną i kruchość. 1.4539 doskonale nadaje się do spawania wiązką lasera (spawalność A zgodnie z biuletynem DVS 3203, część 3). W przypadku szerokości rowka spawalniczego mniejszej niż 0,3 mm lub grubości produktu wynoszącej 0,1 mm, stosowanie spoiwa nie jest konieczne. W przypadku większych rowków spawalniczych można zastosować podobny metal wypełniający. Dzięki uniknięciu utleniania powierzchni spoiny poprzez spawanie wiązką lasera poprzez odpowiednie spawanie ręczne, np. helem jako gazem obojętnym, szew spawalniczy jest tak samo odporny na korozję jak metal nieszlachetny. Przy wyborze odpowiedniego procesu nie istnieje ryzyko pękania na gorąco spoiny. 1.4539 nadaje się również do cięcia wiązką lasera azotem lub cięcia płomieniowego tlenem. Krawędzie cięcia mają jedynie małe strefy wpływu ciepła i są generalnie wolne od mikropęknięć, dzięki czemu można je łatwo formować. Wybierając odpowiedni proces, krawędzie cięte metodą stapiania można bezpośrednio poddać obróbce. Zwłaszcza, że ​​można je spawać bez dodatkowego przygotowania. Podczas obróbki dozwolone są wyłącznie narzędzia nierdzewne, takie jak szczotki stalowe, kilofy pneumatyczne itp., aby nie zagrozić pasywacji. Należy pominąć znakowanie w strefie szwu spawalniczego śrubami nasączonymi olejem lub kredkami wskazującymi temperaturę. Wysoka odporność korozyjna tej stali nierdzewnej opiera się na tworzeniu na powierzchni jednorodnej, zwartej warstwy pasywnej. Barwy wyżarzania, zgorzeliny, pozostałości żużla, żelazo, odpryski i tym podobne należy usunąć, aby nie zniszczyć warstwy pasywnej. Do czyszczenia powierzchni można zastosować procesy szczotkowania, szlifowania, trawienia lub piaskowania (piasek krzemionkowy niezawierający żelaza lub kulki szklane). Do szczotkowania można używać wyłącznie szczotek ze stali nierdzewnej. Trawienie wcześniej szczotkowanej powierzchni szwu odbywa się poprzez zanurzanie i natryskiwanie, jednak często stosuje się pasty lub roztwory trawiące. Po wytrawieniu należy dokładnie przepłukać wodą.